خوب باشیم

این یک ماه و چند روز اونقد راه رفتم که فکر کنم تا چند روز بعد حوصله بیرون رفتن از خونه رو نداشته باشم. این چند روز که سرما خوردم و کم کم خونه نشین شدم، حالم بهتر شده و اضطرابم فروکش کرده.

سلامتی بهترین نعمته. توی این چند وقت یهو و الکی میزدم زیر گریه. اونقد گریه میکردم که حالم بد میشه و حالت تهوع می گرفتم. نمی خوام اون روزا برگردن. نمی خوام دوباره دست به تلفن بشم و با این و اون حرف بزنم. اکثر دوستام بعد دو سه روز خسته میشدن از حرفهام. یا جواب نمیدادن یا جواب پیام رو دیر سین میزدن یا خسته میشدن و می گفتن بسه دیگه شورشو درآوردی!

از کسی توقع ندارم ولی این جور مواقع شاید، فقط گوش دادن به حرفهای یه نفر می تونه خیلی بهش کمک کنه. حتی اگه چیزی نگن. فقط گوش کنن. یه شونه برای گریه میخواستم که نبود. یه آغوش میخواستم که نبود. هیشکی گوش به حرفم نمیداد. فقط با خدا حرف میزدم. وقتی کسی هم نبود، بیشتر توی سجاده می نشستم. 

روزهای بد تموم میشه و روزهای خوب میاد. همیشه بعد تاریکی روشنایی هست. خدا رو شاکرم که خیلی بهم صبر داد این مدت. این چند وقت به اندازه چندین سال بر من گذشت. خیلی تغییر کردم. نگاهم به همه چی تغییر کرده. هنوزم باید تغییر کنم. هیچ کار خدا بی حکمت نیست. 

دیشب بعد نماز مغرب من دعا خوندن و قرآن رو شروع کردم. شب خیلی خوبی بود و کلی حالمو خوب کرد. اون گریه های از ته دل، حال دلمو خوب کرد. برای همه دعا کردم ولی بیشتر برای خودم. برای این روزهام. از خدا خواستم سلامتی به همه بده. من هنوزم میگم سلامتی بهترین نعمته. شاید خیلی شبیه مادربزرگها حرف زدم ولی من درکش کردم. سالم نباشی هیچ چیو نمیبینی. هیچ چیو نمی خوای. حاضری تمام سرمایه ات رو بدی تا سالم بشی.

هنوز یه شب باقی مونده. برای هم دعا کنیم. برای هم خوبی بخوایم. یه روزی میرسه که باید بریم. چقدر خوبه، همه خوب باشیم. مگه قراره چقد عمر داشته باشیم.